Söyle Dünya Şiiri - Ali Karaca

Dünya söyle, benim suçumu söyle,
Hayat çekilmiyor, gitmiyor böyle,
Sevenleri ayırmak mı her işin,
Her günüm geçiyor, dertle çileyle.

Seviyorum onu canımdan da çok,
Her zerremde o var, başka kimse yok,
Mutlu giden bir sevdanın ardından,
Ayrılığı saldın yüreğime ok.

Bana mıdır bütün nefretin, kinin,
Bir yara bitmeden başlıyor binin,
Bezdirdin canımdan inan ki beni,
Bunca çilen bana mıdır hep senin.

Suçum tek sevmek mi söylesene sen,
Beni de bezdirdin inan ki benden,
Eski günlerimi arattın bana,
Bilmem ki bu kadar zalimlik neden.

Kopardın gönlümde derin fırtına,
Döndürdün sonunda beni Mecnun’a,
Saraylarda bile yaşatsan beni,
Yok be dünya artık inanmam sana.

Ne bir ev bıraktın nede bir yuva
Tıpkı hançer gibi battın bağrıma
Zalime mekansın mazluma mezar
Yok be dünya senin her şeyin hava.

Elin anası var, benim kimim var,
Benim ana mı da aldı topraklar,
Bu dünyada yaşamak neye yarar,
Küçükken anasız kaldıktan sonra.

Alem gülüp oynar, bense ağlarım,
Gök yüzüne çıkar, hep ahuzarım,
Yaşamak bu ise, ölüm ararım,
Dünyada yaşarken öldükten sonra.

Zaten baba günü görmedim ki ben,
Hiç kurtulamadım, dertten çileden,
Neden almıyorsun, canımı neden?
Dünyada ümitsiz kaldıktan sonra.

Sabır mabır bitti, artık tükendi,
Susuz bir sahradan farksızım şimdi,
Ne yüzüm güldü ne gözyaşım dindi,
Benim garip anam öldükten sonra.

Artık yoldaşımdır, dert ile çile,
Çekerim bu derdi, ben bile bile,
Dökerim içimi, her esen yele
Şu dünyada yalnız kaldıktan sonra.

Sus be ALİ artık, bu kadar yeter
Alnına yazılmış, bu acı kader
Bu kabire bile, seninle gider
Bu dünyaya dertli kaldıktan sonra.