Sosyal Medyanın Gölgesinde Kadın Erkek İ ...

Hayat, insana en büyük derslerini çoğu zaman kalbin en kırılgan anlarında verir. Bir söz, bir bakış ya da bir suskunluk, kimi zaman yılların öğretisini tek bir darbede sunar.

Modern çağda ise bu derslerin yeni bir sahnesi vardır: sosyal medya. Orası, görünüşte sadece bir ekran; ama aslında ilişkilerin gizli yaralarını açığa çıkaran bir aynadır.

Sosyal medya, çağımızın en parlak ama en yanıltıcı aynasıdır. Herkes o aynaya bakar, kendi yüzünü görmeyi umar; fakat gördüğü şey, gerçek değil, parlatılmış bir yansımadır.

Özellikle kadınlar, bu aynanın büyüsüne daha çok kapılır. Fotoğraf kareleri, filtreler, özenle seçilmiş pozlar… Her biri yalnızca bir ifade değil, aynı zamanda bir imajdır; kendini on binlerce göze sunmanın, beğenilerle değer kazanmanın yeni yoludur.

Bir kadın için o an, sadece bir paylaşım değildir. O, “ben buradayım” demektir; “ben hâlâ görülmek, hâlâ arzu edilmek istiyorum.” Beğeni butonlarının tıklanışı bir alkış gibi gelir; yorumlar, kalp emojileri birer küçük zafer gibidir. Ve işte o anda, kısa süreli bir mutluluk dalgası bütün ruhu sarar. Dopaminin sıcaklığı, içteki boşlukları bir anlığına doldurur.

Ama aynı sırada, o kadının hayatındaki adamın yüreğinde başka bir yankı doğar. Çünkü o, sevdiğinin güzelliğini, gülüşünü, bakışını binlerce yabancının arasında görmekten incinir. Onun gözünde eşinin gülüşü yalnızca kendisine saklı olmalı, sadece onun kalbine açılmalıydı.

Oysa şimdi o gülüş, herkesin malı olmuştur. Ve erkeğin kalbinde derin, sessiz bir yara açılır: “Bizim kutsal bağımız neden seyircilerin önünde sergileniyor?”

İşte tam bu noktada, mahremiyet erimeye başlar. Oysa aşkın toprağı mahremiyettir; sevgi, gizlilikle büyür, kalabalıkların alkışında değil. Sevgi, iki insanın arasında kurulan görünmez bir köprüdür. Seyircilerin gözleri, o köprüyü ağırlaştırır, kırılgan hale getirir.

Bir kadın için bu süreç çoğu zaman fark edilmeyen bir bağımlılığa dönüşür.

İlk başta masum görünen paylaşımlar, giderek bir “onay arayışı”na evrilir. Beğeni sayısı arttıkça kendini değerli hisseder; azaldığında ise huzursuz olur. Ve böylece kendi özdeğerini, yabancıların parmaklarının ucuna bırakır. Bu bağımlılığın gölgesinde, gerçek ilişkilerdeki bağlar zayıflar. Çünkü sevgi, dışarıdan gelen alkışlarla değil, içeriden gelen sadakatle ayakta kalır.

Ama her hikâyenin bir çıkış yolu vardır. Bilge kadınlar ve bilinçli erkekler, sosyal medyanın sahnesine değil, birbirlerinin kalbine bakmayı seçer. Onlar bilir ki bir ilişkinin en değerli anı, herkesle paylaşılan değil, yalnızca iki insanın arasında saklanan andır. Bir bakış, bir dokunuş, bir gülüş… Bunlar, kalabalıkların gözleri önünde değer kaybeder, ama mahremiyetin sessizliğinde ölümsüzleşir.

Elbette sosyal medya bütünüyle düşman değildir. Doğru kullanıldığında, ilişkileri besleyen bir araç da olabilir. Fakat bunun için sınırların farkında olmak gerekir. Hangi anların paylaşılmaya değer olduğunu, hangilerinin yalnızca iki kalbin sırlarında saklı kalması gerektiğini bilmek, aşkı korumanın en ince sanatıdır.

Sonuçta, aşk bir sahne değil, bir sığınaktır. Gerçek mutluluk, bir yabancının bıraktığı kalp emojilerinde değil, sevgilinin gözlerinde parlayan güvendedir.

Akıllı çiftler, sosyal medyanın gölgesinde değil, birbirlerinin ışığında yuva kurar. Ve o yuva, dijital dünyanın hiçbir parıltısına ihtiyaç duymadan varlığını sürdürür.

Çünkü aşkın özü, seyirciye değil, sevgiliye saklanır.

Korhan KÜLÇE