Sorusunu Yitirmiş Şiiri - Kağan İşçen

Saçlarından başlıyorum ışığını anımsamaya
Yol yol umut oluyorsun içimdeki adsız öyküye
Eski bir yağmuru birlikte anımsar gibi
Sabah güneşini bekliyorum hevesle
Taşıyorum balkon demirlerinedek
Susarak savıyorum özgünlüğünü
Kurutulmuş yapraklar kadar anımsanası gülüşlerinin
Güzel gerekçelerle alışıyorum bu sonsuzluğa...

Sessizliği herkese açık
Bulutlarını izleten bir öğlende
Toprağa sarılası geçiyor içinden
Ortaçağını aşıyor hüznünün
Fikrinin kekre korkusundan başka
Kimin adını söyleseler aklındaki hep aynı
Ve yalnızlığının işçileri artsın diye
Daha çok seviyor da aşkı
Seviyor işte...

sorusunu yitirmiş iklimlerle geldik
üstümüzde geçmiş yalnızlıkların uslanmaz kiri
öyle ağrısız sızısız
adressiz bir yerlere kaybolmanın derdinde...
dışarısı acımıza ve kahkahamıza aykırı
içeriden düşlere kilitli büsbütün özgürlüğümüz
gün yerine umut saydık bu dönem
acıdan mektep sağdık ömrümüze
son bir söz üzre
son bir yağmur yürüyüşü için
son kez kırptık ya gözümüzü
kuşlardan yana üzülme artık
gül işte...

pencerene geceyi sor bakalım
hangi düşün alın terinden...
kapıdan girince ilk kokunu son meramını dinleyecek
ışıkları sen demeden yalnız sana yakacak
çerçevesiz pazarlardan çocuk sesleri toplayacak
üzgün göllerden sisli bir akşamdan çıkıp
alnına sarısı az bir öpücük konduracak
zamansız yola çıkmalarla yorgun bir yürekle
sana göz değmemiş diyarlardan muştular verecek
yanık üşengeç kış kokulu uykulardan uyanıp
caddeler boyu hece hece seni aramaya çıkacak
pencerene geceyi sorma bakalım
hangi sabahlar gözlerimden boşalacak
yılkısında kaybolmuş yıldızlardan
bir ayrılık
saçlarına dolanıp da kırılacak...