Sormamış kimseler Şiiri - Muharrem Akman

Gülüyor aklı sıra
Unutmuş mimikleri şeklini bile
Belli belirsiz görünen dişleri
Sararmış beyazlığını
Göstermiyor kimselere
Yüklenmiş üstüne gamı kederi
Bin yıldır tanıdık belki
Hüzünle kardeşliği
Yetmemiş hiçbir zaman
Dünya nimetinden kendine düşeni
Katlanarak çökmüş yıllar
Yorgun bedenine
Bir ay, güneş, birde gökyüzü
Altında ağaçlar Uzak bir diyar
Bir çapa bir kazma
İşlevini yitirmiş düven
Karasaban
Duruyor boş bir damda
Kalmamış anlaşılan
Ne elde ne avuçta
Unutmuş unutulduğunu
Hakkını hukukunu
Uzvundan biri saymış
Çektiği yoksulluğu
El gibi ayak gibi
Sormamış bu yüzden kimseler
Genç yaşında neden böyle
Sararıp solduğunu.