Soran Olur Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Hani tutuşmuş bir kömür için için yanar ya.
Hani peygamber kalben Allah’a bağlıydı ya.
Hani bülbül, gül olmayınca feryat eder ya.
O da bağlıydı yanıyordu, hep feryat ediyordu.

Kararsızlık üzüyordu onu, böyle ümitle beklerken.
Bazen isyan ediyor diyordu ”ne olur uğrasan geçerken”
“Bak açılmış ellerim, sonsuzluğa doğru haykırırken.
Duyardın sesimi bunca zaman, duymak istesen.”

Bir gün karar vermişti, kendisi gidecekti yanına.
Toplamıştı her şeyini heybesi, birde ekmek bir lokma.
Çıktı gitti, denizin üstünde yürümeye okyanusa.
Birde not bırakmış”gidiyorum”diye, soran olur ya.

20.1.1982/İstanbul