Sonunda Şiiri - Burhan Sevimligil

Bir gün solacaksa bakışlarım, bu yalancı aleme.
Ellerimde ellerini isterim, gözlerimde gözlerini.
Son bir soluk kalmışsa emanet bu bedene.
Nefesimde nefesini isterim, yelinde sesini...

Binbir renge de veda ise bu soğuk ayrılık.
Son renk gözlerin olsun isterim, önce tenini!
Bir gülücük bağışlanacaksa, o son tebessüme,
Huzur dolu gülüşünü isterim, o hafif serini!

Kokulara veda olacaksa, bu uzun ayrılık.
Son koku... Kokun olsun isterim!
Selama da dökülecekse de iki damla yaş.
İlk yaşı senden isterim, o ölümü hissettiğim...

Sessizliğe geçişse, bu gürültülü karanlık.
Son ses sesini isterim, sonrada sessizliğini.
Karanlığa kavuşma ise bu aydınlıkla ayrılık.
Son aydınlık yüzünü isterim, vuran son ışık!

Hatırlanacaksa bir şerit gibi her hatıra,
Her hatıramda seni isterim, bir dolu gülüşlerini.
Son imtihan olacaksa da bu son sarılmaca.
Ölüm sarılmadan seni ister, buz gibi iliklerim!

Sana doymaya yetmeyecekse bu ömür.
Sonsuz bir tat isterim gözlerindeki son hecende.
Hiç bir ayrılık da bizi ayıramayacaksa eğer.
Veda istemem senden, öyle sıradan selametle...

Zaman gelecekse başladığı yere döne döne,
Senden aralamak isterim gözlerimi nihayete.
En sevdiğim kadınla başladıysa bu hikaye.
En sevdiğim kadınla son bulsun ister...Beklerim!

Benimle bu bilinmez yola çıkmaya varsan eğer.
Sonuna kadar gelmeni ister, sonunda da beklerim.
İlk yokuşta yorulur, ilk rüzgarda savrulacaksan eğer.
Yorulma bu zahmete, değmez hiç göz bebeklerim...

Son bulacaksa gözlerine köleyken bu ömür...