Sonun Resitali Şiiri - Melih Dere

Bu şehir beni boğuyor yeminle,
Sanki sırtımda tonlarca bir yükle.
Gitmek değil benim hiç elimde,
Kök salmış çaresizlik, derinde.

Zaten kaldı anılar hep eskide,
Solmuş bir fotoğraf, tozlu bir sandıkta.
Ölsem n'olur, kime ne bu feryadım,
Duyulmuyor ki yıllardır ahım.

Her köşe bir anı, her sokak bir sızı,
Bu taş duvarlar şahidi yalnızlığımın.
Görecekler bir gün intiharımı,
Söyleyin bana yaşamdan umut var mı?

İçimde bir bavul telaşı, dağıttım odamı.
Açık bırakın kestane kaplı sobamı.
Keşke aptal olsaydım, sevseydim yaşamı.
Mektup hazır, beni de götür postacı!

İsteklerim minimal, hissettiklerim tribal,
Gideceğim buralardan, düşük de olsa ihtimal.
Kazanamam zaten ne aşkta ne de kumarda,
Unutmayın sakın, bu şiir sonuma resital.

Yıldızlar bile saklar yüzünü benden.
Bir çıkış yolu yok bu karanlık vadiden.
Her sabah aynı çaresizlikle yeniden,
Haykırıyorum imdat naralarıyla, umutsuzca yeminle!

Nereye kadar sürer bu yalvarışlar, yakarışlar?
Cam mı yoksa gaz mı öncelik kaçışta?
Var zaten her zaman susmayan sesler kafamda.
Belki geçerse saatler, aylar...
Beni de unutursunuz,zaten tanınmam.