Sonum Olurdu Şiiri - Özgür Koçkar

SONUM OLURDU

Sesini duysam ürperirdi içim.
Gördükçe seni gözlerim dolardı.
Ben ne zaman seni sil baştan sevsem,
Üşenmez, içimde daha da çok büyürdün.
Sana canımı verirdim, sense bunu görmezdin.
Tüm bunlar ne zaman aklıma gelse,
Sonum olurdu, kan kusardım, bağıra bağıra ağlardım.

Tanrı vergisi olsa gerek.
Kıskanılası zarafet tende buluşmuş.
Güzel de ne kelime, zarafet de ne?
Sevda, tutku, hayranlık, bir de aşk; işte buymuş.
Zahiri kalır seni sevmek,
Sana hissettiklerim yanında.
Ve ben her benim olmadığını düşündükçe,
Sonum olurdu, kan kusardım, ağır gelirdi, ağlardım

Fatih’den Kadıköy’e aklım yol boyu hep sen,
Koku aşk, hepsi büsbütün sevda.
Bir ömür çilekeş, berduş düşünceler…
Hayat taşımaya ağır olunca,
Ben zayıf, dirayetsiz…
Sen yokken bende
Ben fakir, hiç kimsesiz.
Senin için ölürdüm, yine de beni sevmezdin.
Ve her aklıma geldiğinde,
Sonum olurdu, kin kusardım, dayanamazdım, ağlardım.