Dönüşü Olmayan O Yolda Şiiri - Selim Kaya

biribirimizden ayrılıp dağıldığımız andı gece
ayrı rüyalara daldığımız şeytan üçgeninde uzun zamandır
yanmaktır,mor ötesi ateşlere bedenlerimizi savurarak
yanmak...dirildikçe neslimiz kendi varlığımızım külünde
iki dudağı arasından zalimler kralının
ferman almaktır darağacında hatıra fotoğrafı çekilirken

duraklar vardı her gün karşılaştığımız, selamlaştığımız,
artık otobüsler uğramıyor,metro çalışmıyor ve banliyö seferleri,meydanlar,parklar-bahçeler,piknik anları yaz sıcağında serinlediğimiz ağaç gölgeleri

ve sokak lambaları yanmıyor kentimin zifiri karanlığa bürünmüş kaldırımlarında ıssızlıkla kolkola korku,okullar hastaneler

bilmem kaç bin kilometre götürüldük göğün yedinci katında sürüklenerek saçlarımızdan ansızın,bebekler henüz uykularındaydılar rüyalarındaydılar henüz doğmamıştılar bazıları
kaç bin kilometre ötelerde deniz aşırı-bulut ve mevsim aşırı sorgulama kamplarında

idrakine çuval geçirilmiş milyarla insan

tozu dumana katan siyah atlılar iniyor masumiyetimize ve gümüş kanatlı zebaniler

dönüşü yok o hayatı yaşamak varmış,yaşamak varmış
orada o lacivert denizlerde seyreden gemilerde
gezindikleri yetmiyormuş gibi beynimizin kıvrımlarında
vampir doyar mı,doymaz insan etine kanına
bu yüzden boşaltıyorlar damarlarımızı kurutuyorlar
sökerek hafızalarımızda biriktirdiğimiz milyon yıllık bilinci sökerek ruhlarımızı bedenlerimizden

genlerimizle oynuyorlar hormonlu bir çılgınlığın laboratuarlarında

yok edip defalarca çoğaltıyorlar bizi cadılar
bayramındaki maskeli balolarda

ve

şeytanın ateş şarabını dağıtan sakiler oluyoruz
yeniden doğarak ve yeniden ölerek çıblak ayaklarımızla kendi bedenlerimizin narı üzerinde ve tamtamalar eşliğinde

kah eğleniyormuş gibi çılgınlığın tepe noktasında,
kah duyulmayan feryadımızı hafızalarımızda gizleyerek

dönüşü olmayan o yolda