Sonu sessizliktir çığlıkların

korkuyla açılır gözleri.
içerden;
geçimsizlik aryalarının
anlamadığı dilden
çığlıkları gelmektedir.
kulaklarını kapatır küçücük elleriyle.
ama büyümüştür içindeki korku
daha da açılır gözleri endişeyle.
biri babasının sesidir, diğer kişi annesi.
kırılan yeşil vazomudur
masanın üstündeki.
yoksa dedesinin fotoğrafımı
göğsü madalyalı, duvarda asılı.
tatmadığı kadar acılı
ve yaşamadığı kadar sancılı
bir rüzgardır,
öğrenemediği yönden esen.
son çığlıkla beraber kapanır kapı,
annesidir giden.
ve terk ediliştir sessizce içeri süzülen.

ağlayarak kapanır gözler.
bilinir ki;
el sallamadan gidilen her gidiş
dönüşü olmayan son gidiştir.
özenle saklanan mektuplardan
silinir sessizce
göndericinin adresleri.
ne kalır gözlerinin önündeki
dudak izlerini taşıyan
son gecenin tanığı kadehler,
ne de bir yerlerde göze takılır
bir saç teli
ya da ayak izi kim bilir.
dinlenmez radyolarda güftesi
beraberliğe yazılmış tüm şarkılar
sadece dinlenen kimsesizliktir
ve sessizlikle beraber yaşanır
ayrılık öncesinde atılan çığlıklar.