Sonu da Biter Şiiri - Kağan İşçen

ben...

uzağa uzaklaştım çay içiyorum
elim ayağım tiril tiril karmaşıklık
dişlerimi kamaştıran bir ağrıyla
yollara düşerek sağlıyorum
güzelliğini canlı tutmayı
hangi göz kırpışta kalmışsa ölüm
meraklıyım sonumdan sonrakine
aşkla çıktığım bu varışsızlıkta
ağaçlar gibi ayakta bekleyeceğim seni
ey anılardan damıtılmış asıl sessizlik
uzağa uzaklaştım çay içiyorum
kendime uygun bir sarıda...

biz...

enli bir aydınlıkla gelişirdi kopuşmak
ilkyaza geçmeden soğukların ince buğusuyla
çamurlara belenen çatlağımızda kalbimiz kırık
ve kömür kokulu sabahlara fit bir ilkgençlikten
gelerek uykusu buruşuk bir geceliğine aşklara
öldük öldürdük geleceğini
içimizdeki mevsimsiz kuşların
yakışıklı bir cehennemden ötede gülüşen sırıtık
bu sahtelikte işimiz yok artık
saf ve yabanıl bulutları geçirelim içimizden
kıkır kıkır sıkışık bir umutta...

hepimiz...

dışarımızda değildi yaman çekişmesi günlerin
pazarları ağaçların hışırtısına bağlayan erinçte
ertesine varırken kent soylu ezikliğimizden muzdarip
oda oda takipte bir acı oyalarken benliğimizi
tek başınalığa tavda bir abdal edasıyla eylemde
ve can havliyle dinledik suların isyanını
çeliğin camın ve naylon kokulu bedenlerin esirliğine
düşecek bu defa bozgun
biz demiştik diyeceğiz kendimize
sonu da biter günün
günsüz günlere...