Sonsuzmuş Şiiri - İbrahim Hakkı Gündoğdu

İçime doğru yürüyen hikayeler peşindeyim
küllenmiş nemli kaldırım söylüyor, kimsesizmişim
meşale zannediyor alevimi bir deli
içim kaç alev, kaç veli
ben ki nice kalabalık buz ve ateş sızmışım

Meczup hatıralar yürümek iyi geliyor
düşüm ne de sonsuzmuş
şurada oturanlar dün
şu uyuyanlar mazi, koşanlar çocukluğum
aşka dilim varmıyor
o şelalem oluyor közlü, fırtınalı
ve sülalem oluyor bir okyanus çokluğum
hayalime ihanet ettim
onlar ki kalabalık yokluğum

Bedenim nedenlere yürüyen hiç
ruhum hiçi ebede büyüten ölümsüz
hükümdar olmuşum yağmalanmış bir ülke tarumarına
saltanatım vebal, teyakkuzum taht
sayamadım tacım ki kaç hak
kaçak bir ahirden gelmişliğim var
atamın kaderini yüklenirim ve kendiliğimi
çaldıklarım atinin servetleri ve yığdıklarım
bende asıl zaman idam
çevrem baştan ayağa eyyam

Kalbime dert anlatamıyorum
fikrim zikrime ukala
ben ki selsefil dilenci
ne verirlerse alamayan

Esir düştüğüm doğrudur
bir yanık yüreğin hicranına
hürriyetimin anahtarı ebedimdeki ikiz
orada kim ikiz değil
her kalbin cevheri muhkem
cevherin kaynağı içten
için derinliği ebet
ebet her kulda vekalet

Hikaye biterken başlıyor
başlarken: damla- okyanus
biterken: okyanus- damla
o diye çağıran kudret
gel diyor tek tek fermanla