Sonsuzluk Sevdası Şiiri - Cihat Şahin

Sevdalar rengârenk, sanki sayısız,
Bendeki sevdalar, hepsinin hası.
Sevdalar sırf dilde, başlar kaygısız,
Sevdalar ulviyse, o sevda başı.

Hayatım çok kısa, amalim uzun,
Varamam tadına, en küçük hazzın.
“Ebed ebed” der, telleri sazın,
Hasretle akıyor, gözümün yaşı.

Zerredir cirimim, isteğim kebir,
Dünyevi lehçeler, edemez tabir.
Sadece bilen, rahmanım habir,
Ümitle vururum, eşiğe başı.

Mevsimler kısa, etmiyor tatmin,
Tadıp’ da doymadan, tükenir ay gün.
Bulamam huzuru, yaşarım bedbin,
Çalarım başıma, kayayı taşı.

Üşürüm kışlarda, bahar gözlerim
Aralık girmeden, martı özlerim.
Ağrıdan sızıdan, tutmaz dizlerim,
Görmesin oluyor, ayaklar yaşı.

Baharda çiçek bol, bulunmaz meyve,
Söylerim nefsime; ”sabreyle ivme”!
Dinlemez nasihat, arzusu ayma.
Olmadık şeydir ya, hep gönlün işi.

Yaza” sıcak” der, bahara “serin”,
“Üf”çeker durmadan, geçinir narin.
Böyle bir gönüle, oldum mukarin.
Sofrada beğenmez, ekmeği aşı.

Sonbahar gelince, yaşarım hüzün,
Yaşlılık halime, benziyor güzün.
Hatırlar gençliği, hep hazin hazin,
Düşünse gözünden, boşaltır yaşı.

Dünyanın yârleri, yapmıyor yârlik,
Nankörlük yüzünden, manasız erlik.
Dört dörtlük yaşanmaz evlerde dirlik,
gidesim gelir, alıp’ ta başı.

İstedim çocukken, bir adam olmak,
İsterdim daima, çok şeyi bilmek.
Meğer zor imiş, hep adam kalmak,
Yetmezmiş tutmaya, insanın yaşı.

Dünyanın tadı yok, olmamış bulan,
Sadece adı var, kalmamış bilen,
Mutlaka sonunda, ağlıyor gülen
Batıyor insana, toprağı taşı.

Bir tane üzüme, yüz adet tokat,
İster el vursun, ister kendin at.
Bir parmak bala, elem var bin kat.
Zehirdir suyu, zakkumdur aşı.

İşte ben bunun için, hep ”ebed “derim
Sonsuzluk aşkıyla, inler söylerim.
Ganidir mevlam, üstelik kerim.
Umarım hayıra, yorar bu düşü.

Sevdanın karası, açmıyor beni,
Nurdur sonsuzluk, budur nedeni.
Bin tebrik ederim, nura gideni,
Umarım rahmete, olur gidişi.