Sana seslendiğim her kelime,
zamansız bir rüzgâr gibi esiyor,
yüzyılları delip geçen yankılarla.
Bir çağın değil, tüm çağların içinden
sesleniyorum sana.
Gözlerin, Homeros’un destanlarında
deniz kadar derin mavi,
beni koyup koyup gitme
ne olursun
durduğun yerde dur
kendini martılarla bir tutma
senin kanatların yok
düşersin yorulursun
Devamını Oku
ne olursun
durduğun yerde dur
kendini martılarla bir tutma
senin kanatların yok
düşersin yorulursun
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta