Sonsuzluğun Ortası Şiiri - Özgen Öz

Vakit, sonsuzluğun ortası…
Ahhh sevdiğim!
Hep böyle okyanuslardan yosun mu kokar gözlerin?
Masmavi, engin bir denizin ortasındaymış gibi sanki…
Ve ben, yüreğim bir kuş kanadı gibi
kirpik uçlarından içime dolarken,
o derin huzuru hissediyorum.

Vakit tam da sonsuzluğun ortası…
Gözlerim dalıyor,
gözlerim kapanıyor…
Ahhh, bir ses olsa!
Hani iki dudak arası bir ıslık olsa usuldan,
sanki uyanacak kapanan gözlerim,
ve beni tekrar hayata, tekrar sana bağlayacak bir titreşimle…

İçimde bir sükûnet var,
ancak bu sükûnetin içinde bir çığlık gizli;
yılların biriktirdiği özlemler,
bir ömrün birikmiş yalnızlığı,
bir anlık dokunuşun,
bir bakışın hatırası…
Hepsi bir anda titreşiyor,
ve ben, sessizce,
yokluğunun kıyısında bekliyorum.

Ahhh sevdiğim…
Sanki her dalga senin adını fısıldıyor kulağıma,
her yosun kokusu seni getiriyor yanıma,
her su damlası kirpiklerimden süzülürken
sana dokunmuş gibi hissediyorum.
Ve ben, o masmavi denizin ortasında
bir kuş kanadı gibi hafif,
bir an için özgür…
Ama özgürlük, senin yokluğunda da acı veriyor.

Vakit duruyor;
zamansız bir akşam gibi,
gökyüzü koca bir okyanus gibi yavaşça açılıyor gözlerimin önünde.
Bir nefesin uzaklığı,
bir dokunuşun imkânsızlığı,
tüm ömrümü bu anın içine sıkıştırıyor.

Ahhh sevdiğim…
Keşke bir ses olsaydı;
keşke bir ıslık, bir nefes, bir fısıltı…
Gözlerim yeniden açılsa,
yüreğim yeniden seninle çarpacak kadar hızlı olsa…
Ama zaman sessiz,
deniz sonsuz,
ve ben hâlâ senin varlığını arıyorum
kirpiklerimde, nefesimde, yüreğimde…

Her dalga bir hatıra taşıyor,
her yosun kokusu bir özlem;
ve ben, sanki bu sonsuz okyanusta kaybolmuş
bir ruhum, ama bir yandan da
her an seni bulacakmış gibi umutluyum.

Vakit sonsuzluğun ortasında…
Ve ben, gözlerimi kapatıp
senin adını fısıldadıkça,
yüreğimin en derin yerinde
bir kuş kanadı gibi hafifliyorum.
Belki bir gün, belki bir an,
o ıslık, o nefes, o fısıltı gelir,
ve ben tekrar uyanırım
kapanan gözlerimle,
ve yeniden seninle…..