Sonsuzluğun ormanında kaybolurum

Sonsuzluğun ormanında kaybolurum…

İçimden söküyorum seni,
Aslında;
Kendimi öldürüyorum, biraz…
Zaman;
Kepenklerini örtmüş, acımasızca…
Kum saati susmuş, hıçkırıklarımda,
Ömrümün fişini çekmiş hayat,
Yaşam terk etmiş, nefesimde beni,
Zerre toz san ki; yerden havalanmıyor,
Tek bir dal sallanmıyor, kanadı kırık,
Rüzgâr susmuş esmiyor bu gün…
Yüreğimden kazıyorum ne varsa,
Denize döküyorum, umutlarımı,
Aşkımı bir kafeste hapis edip,
Zindanlarıma bıraktım,
Müebbet gecelerinde, karanlık gölgelerin…
Sarar sevgimi,
Zehir zemberek kışkırtmaları…
Çınlar kulaklarımda, sensizliğimin artçıları,
Hayata son kez gözünü açar,
Duygularım,
Sonra; sonsuzluğun ormanında kaybolurum…

Oktay ÇEKAL
06.12.2013-23.35