Sonsuzluğun eşiğine varırsa Şiiri - Ata ...

Rüzgârın, usulca dokundu kalbimin derinliklerine
Tıpkı çiy tanesinin, papatyanın tenine dokunduğu gibi
Açtırdı yapraklarımı gökyüzünün mavisine

Düşüyorsun çise gibi avuçlarıma
Ya, yağmazsan bir gün yüreğime
Çöl ıssızlığında kaybolurum diye
Korkuyorum

Ruhum
Sağanak gibi yağıyor dualarına
Lakin
Çarpıp geri dönüyor surlarımdan

İçimde bir nehir çağlıyor
Fakat
Sessizce akıyor kıyılarına

Gözlerimde, yılların tozuyla silinmiş
Kırık bir umut var
Kaybolmuşum ayaklarımda
Kendimi tutamıyorum

Med cezir dalgaları ürkütür
Kum taneciklerimi bilmediğim bir denizden
Sürüklenmekten belki
Gökkuşağına sığınıyorum

Belki de ben, kaybolmamı bekleyen bir kayboluşumdur
Sanki sonsuzluk gibi:
Ne başı
Ne bitişi var bendeki senin.