Sonsuzluğun Şiiri - Tufan Aslan

Bir çiçek yara açarmış toprakta.
Bir sevda alev alırmış gönülde.
Ben isterdim kökleşsin vücudumda,
Çiçek gibi, sevda gibi, sonlu değil.
Ölüm gibi eşiğinde sonsuzluğun.
Taze bir fidan gibi gencecikken.
Tertemiz, nazenin ve incecikken.
İsterdim, yaprağım sararmadan, solmadan.
Bir günümü daha karanlığa boğmadan.
Ben isterdim ki daha hiç doğmadan,
Uzanayım gövdesine serile serpile,
Ölüm gibi döşeğinde sonsuzluğun.
Gecenin karası kadar ıssızım.
Dil-i Lal gibiyim, sessizim.
Sanki ölmüş gibi hevessizim.
İsterdim, güneş okşasın hep saçımı.
Dolunaya açmazdım hiç içimi.
Kayıyor yıldızlar film şeridi misali,
Ölüm gibi ışığında sonsuzluğun.