Sonsuzluğa Giden İnsan Şiiri - İlyas Ekin

SONSUZLUĞA GİDEN İNSAN (*)

Ruhumu kamçılar ölüm pençesi
Uçar beyazlarla o kuş serçesi
Uçsun, gitsin Meleklerle efendim
Nuruna bürünmüş yüzün perdesi

Matem ile sarmış her yer hüzünlü
Şüheda kanıyla süslü bu sancak
Var da buyur Meleklerle efendim
Kasem ederim ki bizden huzurlu

Ruhlara karışsın, uğurla gitsin
Varsın, efendimin kefeni kanlı
Bu son yolculuktur huzurla bitsin
Peygamberle gelen nur gibi şanlı
Tebessümlü, Meleklerle efendim
Ana yüreği bin can o’na bağlı

Yükseldin nuruna bin bir Melekle
Anıldın efendim kutsî ayetle
O nur’la git Meleklerle efendim
Zira hasretinden gittin Resul’e
Tecelli et kader, var da huzura

Estikçe esiyor muhteşem rüzgâr
İnanın Sultan’a vuslat sözü var
Tebessüm et Meleklerle efendim
Ne güzel kavuşur sevgiliye yar

Ana pür perişân, biçâre ağlar
Evladın hasreti gönlünü bağlar
Huzur ile dolsun gönlünüz hep şen
Ruh u canla Meleklerle efendim
Ne acıdır ana yüreği dağlar

Meleklerle olmak hoş manzaradır
Emin olunuz!
Dava yoldaşları muhafazadır
Ne mutlu O’na
Kavuşma günüdür Efendisine

Gönül incisiyle O ısmarladı
Peygamber aşkını pek hatırladı
Vardır ölüm bin canla inandı
Cennet-mekân olsun ruhu dinlensin
Şad olsun ruhu Meleklerle efendim
Sonsuz sevgiliye hürmetle vardı