Sonsuzca Şiiri - Erol Özkan

Öylesine unutmuşumki yüreğimin varlığını.
Ta ki;sen onu yüreğine yaklaştırdığında anladım.
Sevgiyi saklamak yerine,açmalı ortaya sereserpe.
Sözler ve yüreklerimiz karşılaştığında,
Ateş ateş yanıyordu gövdem heryeriyle.
Sen uzakta olduğun zamanlar,
Seni düşlerken yüreğim,
Sen yorgunluğunu dinlendirirken bir kenar parkta,
Ben,bir damla suya kanmak gibi beklerdim sesini.

Yürürken üşüdüğünde bedenin,
Yaslardın başını,dolardın kolunu belime,
Sonra elele tutuşur,
Sevdalı bir aşk yaşardık bilinsin diye.
Önceleri;
Yalnız dünyamdan herşeyin tek tek
Yokolmasını isterken kendimle,
Şimdi bir bir varolmasını istiyorum herşeyin seninle.
Neyi ne kadar özlediğimizi biliyor artık yüreklerimiz.
Ayçiçeği gibi dönerken gecenin karanlık aydınlığına,
Sadece ikimize esiyor sevgi yelleri.
İçimdeki mutlu yüzünü düşünüp,
Sana sarılıyorum.
Sevgilim diyorum yalnızlığımda bazen,
Bakıyorum kimsecikler yok yanımda.
Bilmiyorum nasıl söylüyorum seni sevdiğimi tüm çıplaklığıyla.
Söylenmişlerin en farklı anlamını yüklüyorum ona.
Seni seviyorum derken,
Gözbebeklerini büyütüyorum gülüşlerinde.
Sana bakarken sevgim çağlıyor içimden,
Seninle sevgimizi yudumluyoruz aşkla.
Tek bir gövde,tek bir yürek.
Tek bir cümlecik söylüyoruz birbirimize.
Sonsuzca;
Seni seviyorum...diyoruz