Sonsuzca Şiiri - İlyas Kaplan

her günü bir tespih tanesi gibi zikrederek
yıldız topladığın gecelere yaz
masalın en trajik yerinde
çatıver iki tel saçı birbirine

yağsın üzerine
çareler, umutlar
lütuflar ve ihsanlar
göğün tüm sıcak renkleri

deruni bir işarettir
zahiri bir hareket
bir aynada iki görüntü
hem suret
hem gerçek

bir bedende iki yürek
bir nazenin
bir gökçek
bir turnada iki kanat
biri beyaz
biri berrak

bir ılık tebessüm belki
belki bir süzgün gamze
eriten yığınla kötülükleri
kinleri ve düşmanlıkları

seven ile sevilecek arasında bir dostluk
bir kardeşlik ve uhuvvet koridoru
sevginin temeli belki
sevenlerin vazifelerini hatırlatan tebliğ
kamil insana açılan kapı belki

sonsuzluğa aday olan hiç bu fenada bırakılır mı
bütün zamanların en ince gerçeğine
dil edilmişse insan
o dil hiç toprakta unutulur mu
varoluşun en nadide sırrına sırdaş edilir de insan
sırlarıyla gömülür mü hiç
kalbinde sonsuz sevdaların tohumlarıyla uyanan insan
hiç ebedi uykuya yatırılır mı

ebedi gerçeğin şahidi seçiliyor insan
sonsuzluğun tanıklığına layık görülüyor
gözleri hiç bitmeyen ışığın sevdalısı olmak üzere
mühürleniyor
nefesleri hiç kesilmeyen huzurun ipine
diziliyor
sesi…
billur pınarların akışına katılıyor

ayakları zümrüt renkli nehirlerin kıyısında
ağırlanıyor
bakışına eşsiz güzelliğin ahengi
yakıştırılıyor
artık avuçları cennet sağanaklarında
ıslanacak…
kalbine sonsuz vuslatın sevinçleri
dokunacak
yanağına ebedi baharın gölgeleri
vuracak…

başı üstüne sönmeyen yıldızlardan bir gökyüzü
kurulacak
ruhu hiç gitmeyen sevgililerin yüzünde teselli
bulacak
hüzünsüz dünlerin hatırasıyla sevinecek kalbi
korkusuz yarınların eşiğine koyacak başını

dünya kışında kardelen hülyalar gören insan
ahiret baharından nasipsiz kalır mı
sonsuz gündemi insanın gönlüne emanet eden
belli ki sonunu sonsuzluk diye yazıyor insanlığın
var mı ötesi…
var mı başka teselli
var mı başka umut
var mı…

şahit oldukça, daha çok oluyor insan
ebedi gülün yanağına tutunuyor
diken bile olsa
el üstünde tutuluyor
sonsuzca

redfer