Sonsuza Giden İnsan Şiiri - Sedat Çakmak

Yine bir kış mevsimi,lapa lapa yağan kar.
Bir hayat dilimi bu,bilme uzun oysa dar! ..
Ayağını sağlam bas,sonra kem yola kayar,
Hayatın değeri bu,sonsuza giden insan.

Kanat kırık kuş misali, ırağa uçmayan,
Uçurumlar görüp de,yön değişip kaçmayan,
Saksıyı işgal edip,orda çiçek açmayan...
Viraneler misali,sonsuza giden insan.

Kimi gafil,kimi ayık; kimi kibr-i zalim,
Kimi okumuş cahil,kimi derya-i alim,
Kimi haşin gururlu,kimi tevazu,halim...
Nice kimiler dolu,sonsuza giden insan.

Ademoğlu dünya fani,baki ol ahiret,
Felekler devran eyler,sen biraz onu seyret,
Gök kubbenin ahvali,düşündürmez mi? ..hayret!
Gafletlik diyarında,sonsuza giden insan.

Bu kışın da sonu var,gelir ardından bahar,
Ahvalin nice olur,son hükmün verir kahhar!
Güneşin harı ne ki; kat kat üstün öte har...
Ora muhaseben yap, sonsuza giden insan.

Kervan seyreyler gider,bu fani arz alemde,
Ol kervanı anlamak,yazmak gerek kalemde,
Rengarenk kokusuyla,balkondaki lalemde...
İbret almak gerek ya,sonsuza giden insan.

Gözün çevir aleme, seyreyle ibret ile,
Gururlanma ey insan! hakim ol sivri dile,
Cennet diyar dururken, nar niye? bile bile,
Gönüllere tahtın kur, sonsuza giden insan.

Sedat sen yaz hayatın, fani ol ahvalini,
Doğru yola ilet sen, kendin şol ahalini...
Gül kokusun dururken,neylersin naftalin,
Ol hakkın divanında, sonsuza giden insan

(Borçka: 2008)