Sonsuz Yankı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Ey kalbimdeki kaybolan sır,
Bir zamanlar dokunan rüzgar,
Hangi mevsim seni yitirdi,
Bir arayış, bir isyan, bir yarım kalmışlık…

Beni unutma, ne olur,
Rüyanın ardındaki gölge,
Bir zamanlar ben vardım,
Bir zamanlar sen,
Şimdi ise sadece yankı kaldı.

Gece, kendi karanlığında savrulurken,
Bir damla gözyaşı gibi kırılıyor içimde,
Aydınlatıyor karanlık bir yol,
Beni sana götüren yol,
Bir başka dünyaya,
Bir başka zamana…

Bütün bu zamanlar,
Sonsuz evrenin kalbinde kaybolan,
Bir yankı gibi,
Aşkı arayan her nefeste,
Sonsuza kadar üflenen bir ney gibi.