Sonsuz Özlem Şiiri - Abdullah Tekmen

Şu nasırlı yoksul boş duran eller
Özlem dolu gönüllerin eller...
Özlem dolu gönüller de
Bir tutsağın gönlüdür...
Bu tutsak kişi de
Sonsuz özleme tutsaktır...

baştan başa mutsuz yiten evren'in
Bilinçsiz, kıvrımlı şu yollarında,
Bir ileri, iki geri adımlarla
Sonsuz özleme giderken
Görürüm, duyarım ve anlarım ki,
Sonsuz özlemin ne olduğunu...
Ezilmiş, yıpranmış ruhum da duyar...

Gözyaşlarım pınarından boşanır
Güle düşen çiğler gibi...
Sonra sam yeli eser
Çiğleri de kurutur...

Tükenir bir bir!
İçimdeki umut dolu istekler,
Hep umsuk olurum umsuk kalırım.
Yanımı, yöremi sisler sarar,
Doyuma ulaşmamış tedirgin duyularım
Karanlığın sonsuzluğunda, karanlıkta erir...

Sonu gelmez acıların içinde
Yanarak can veren yoksul gönlüme
mutluluk yüklü yeller
Kilometrelerce uzaktan eser.