Sonsuz Maviliğe Şiiri - Nebi Ünler

Oldum olası sevemedim
Kanatsızlığımı, uçamamayı
Sonsuz maviliğe çıkmayı beceremedim

Şalvarımın cebinde taşınan taşlar
Hınçla savrulurken ağaç dallarına
Nasılda çığlık çığlığa kaçardı kuşlar…

Her sabah Kozan Kalesi’ni görmek
Ağlıboğaz’ın üzerinden doğarken güneş
İçimde bir umut, babamın manilerinden şiirler örmek.

İneğimiz mercan, eşeğimiz bozca peşinde
Elimde Sürmeli Bey kitabı, çocukçaydı gözyaşım
Allah’ım ben de yanayım böyle güzel aşk ateşinde…

Çocukluk, gençlik, askerlik, memurluk ve emeklilik
Bu ara da uçtular birer birer babam, anam ve diğerleri
Sıradan bir hayat işte… Cepkenim yok cebim delik.

Sayısını unuttum yanılışların, yıkılışların
Galiba ancak masallar da yaşanırmış aşk
Oldum olası, gazabındayım aldanışların…

Atmış basamak saydım… Boşu boşuna umut aramayayım
Zümrüt Anka uğramaz, umurunda da değilmiş yanmam
Hiç görünmez zincirim, bağla beni toprağa, uçamayayım…

Gönül gözüm müptela, bir sonsuz maviliğe
Ey kendine Deli Mavi diyen, Biriciğim Eftelya’m
Ancak Tanrı maliktir tüm sonsuz maviliğe!

Gayrı umudu kestim, mavilik ulaşılmaz, imkânsızım
Kafdağı’nın ardına gidip, dönemeyecek Yılgın Yağmur,
Yıldızlara haykırdım, Ben, Tanrı’dan başkasına, imansızım.

Aşiyansız, 27.12.19 – 01.27 Y.Y.