Sonsuz Beyaz Şiiri - Oktay Sarı

ayağa kalk
dışarı çık
gök yüzünü ağrılı bir çığlıkla selamla
neden dönüyosunuz neden
işte yine boşluğa düştü beden
bu ses
bu ses kimin
infilak edecek içim
kurutun uğultularını yer çekiminin
aklımın tuvaline bir resim çizin
duru sonsuz beyaz
bir yaz akşamı kuşatması olsun
hal çırpınıp duran son nefes
paslı kurşunlar gibi yanıyor şüphe
niye geçiyor başımdan yaralı kuşlar
çatısından uçtuğum rüyalar yalancımı
göğsümü örtüp duran nefes sarsılsa
sendeleyerek düşsem avuçlarına
beni öpermiydin kanatlarımdan
kaldım bir hayli yolsuz
küçük bir otun dünyaya bağlanmış saçakları vardı
bakmalyız dedi
gözlerime sokul
etrafında teferuatını büyütmüş gövde
rüzgar ordada vardı
güneşi iletyordu ucunda ki yamak
kırklar karıncalar
sahne arkası oyuncular
kahrını sildi telaş hüznünün
ruhum kaymasına çekiliyordu
mezarımı yutan gölgeler
yıldızın sırrını resmediyordu
kurtulmuştuk öfkeden gamdan
içinde inciler susan
damlalar düşüyordu beyaz damlardan