Sonsuz Belireni Buldum Şiiri - Ali Oskan

Yağdı bağa kar dağ gibi,
Dağda bir delik tağ gibi,
Tağdan görünen çağ gibi,
Çağda an’ımı kaybettim.

An’ım nurdan bir an idi,
Asır yutan bir an idi,
Yâri gördüğüm an idi,
An’da anımı kaybettim.

Anımda şevklik var idi,
Şevklikte meşklik var idi,
Meşklikte hiçlik var idi,
Hiçlikte ben’im kaybettim.

Ben’im, önce dağlar yuttu,
Sonra masivayı yuttu,
Sonra kalktı beni yuttu,
Ben’de kalbimi kaybettim.

Kalbim yârimin eviydi,
Kalbim yârimin diliydi,
Kalbim yârimin eliydi,
Kalbim gözünü kaybettim.

O gözle gördüm âlemler,
İç içe sonsuz âlemler,
Nice revnakdar âlemler,
Gözde özümü kaybettim.

Özüm hiçlik zirvesiydi,
Kalbin şevklik zirvesiydi,
Ruhun meşklik zirvesiydi,
Özde közümü kaybettim.

Közümde aşk demlenirdi,
Demle gönlüm beslenirdi,
Sevgiliye seslenirdi,
Dil de sözümü kaybettim.

Sözüm gitti, sesim gitti,
Ardından nefesim gitti,
Hem bütün hevesim gitti,
Âlemde izim kaybettim.

İzimde gizim var idi,
Gizimde yazım var idi,
Yazımda harfim var idi,
Harfte noktamı kaybettim.

Hem hiç görülmemiş oldum,
Hem hiç duyulmamış oldum,
Hiç var olunmamış oldum,
Var da yokumu kaybettim.

Hem zaten darda da yoktum,
Dardaki şarda da yoktum,
Şardaki garda da yoktum,
Garda yokumu kaybettim.

Yokta gerçek varı buldum,
Varda sonsuz bâri buldum,
Bâr da sonsuz yâri buldum,
Yârde gerçek beni buldum,

Bene girdim, bende gezdim,
Bende sonsuz âlem sezdim,
Âlemleri ipe dizdim,
İpte gerçek özü buldum.

Gerçek özün bilmecesi,
Hakiki hikmet hecesi,
Haktan gelir şeceresi,
Şecerede aynım buldum.

Aynımdaki ben mi idim,
Yoksa o ayn ben mi idim?
Her ikisi ben mi idim?
Bendeki hepsini buldum.

Hepsimde biri belirir,
Her şeyimde o belirir,
Sonsuz ve daim belirir,
Sonsuz belireni buldum.

Bende belirir kal olur,
Bende belirir hal olur,
Bende belirir âl olur,
En âl de en âli buldum…

6. Ağustos. 2009 – İzmir