Sonsuz Bekleyiş Şiiri - Tibet Kilikyalı

laneti yüzüne mahkum edilmiş sonbahar gibiyim
zemheri gecelerden topladığım o kırık aynalardan
yavaşça kaybolan buğuna, bin defa secde etmeliydim
yıkıldı şimdi don kişot’ların yeldeğirmenleri
zebun oldu delikanlılığımızın cevheri

kuralsız, dinsiz ve kitapsız bir dervişti aşk
tanrı'nın izinde var'olan tanrısız bir serencam
ey mutlak sevgili, münzevi dergahların mabudu
herşey daha da çirkin ve oynaksa hayat
önce ellerimden tut, sonra öldür ruhumu

hiç sensiz düşlememiştim bu kenti
kaldırımlara yağmur düşse senin yüzün acırdı
şimdi ezanlar neden çeker ki beni kendi yalnızlığına?
yaşamın izdüşümünde kirleniyor
ve arınıp tanrı'ya çıkıyor bütün sualler
geride kan ter içinde uyanışlarım kalır / bir de suskunluğun rengi

körebe oynayan çocuklar da kalmadı şimdi
tüm çocuklar kör edildi, çağımız ebeliyor bizi
oysa dudakların değse hayata, isyan çıkaracak azrail
künyesi kayıp bir insan oluyorum her dirilişimde
yaşama kötürüm düşler doğurtan kör bir ebeyim
isli bir kandilin fakir ışığını da al yanına
ıslak ve siyah kaldırımların ötesinde bir yerde
isa’dan kalma bir kilisenin sunağında ölmeliyim.

asite batırılmış bir düş'tür seni düşünmek
umarsız bir hüznün öksüz ve ölümcül yüzü
haydi desem çocuklara gözyaşlarından masallar yazacaklar
karanfil çiçekleri ekecekler zamanın gamzesine
sen susma yeter ki, susarsan avuçlarım üşüyor
hastalıklı bir çınar ağacı gibi her yanım çürüyor

tren rayları kadar yalnızım artık, küçük kasabalardan geçen
her durakta bir yabancı karşılar beni, tanımaz yüzümdeki seni
isimsiz bir sfensk gibi oturup boğaziçi'nde
martıların bin yıllık külliyatı oluyorum bir venedik gemisinde
düşlerime fora der seni takarım yelken yerine

dili boğazına çekilmiş bir kentin düşlerindeyim şimdi
bir fahişenin gözyaşlarını topluyorum kaldırımlardan
sonra susuyorum, bütün kent susuyor,
bir yıldız kayıyor, öylece bakıyorum haliç’te
ölüm gibi bir şey soluyor, yüzüme yüzüme

gidiyorum artık, sonsuzluğun o buruk ve anlamsız huzuruna
bütün anılarımızı topladım senin için, o eski bavula
bir de günahlarımı bırakıyorum dudaklarına

ama sen üzülme sevgilim,
eski bir kemanın melankolik sesine bırak şarkılarımı
önce ellerimden tut, sonra öldür bakışlarımı