Sonsuz Şiiri - Atilla Güler

sessizce
ateşe düştüğün kuyuların içinde yakarışın
ılık derelerde uçuşuyor ruhunun dinmeyen sancıları
yanık kokulu bakire girmeyecek koynuna bir daha
gidişine sunulan senfonide ağlıyor keman
kır camlarını yüreğinin ses versin sonsuz ölüm
sır saklamıyor artık yalnızlığa vurulan mühür
her şey çığlık çığlığa koynunda
karanlık bir sarhoşluğa yolculuk
kaçamazsın
kaçma

son
suz
luk

seyrek gün ışığının
perdelerden sızmasını beklerken
unutulan bir ömür kaçıp gidiyor ellerimizden
ağlama

hırkana sürdüğün iğreti bilgelikte kayboluyor öfke
ve
arkamızda koyuverdiğimiz her söz yarıyor sessizliği delicesine
inleyen bir gün ortası ağıdı dökülüyor bulutlardan
hiç kaçarı yok düşlerine batan kıymıkların
uzan…uzan
son kez yakala
yıldızlarda gizli nefretinin ikirciklenmiş ürkekliği
yakala ışığını
ıssızlığına vurulan son noktayla

dayanaklarını yitirmiş
bir sonbahar rüzgarında
kırmızı bir yaprak savruluyor ayaklarının altında
geçiyor zaman
yağmur krizine tutulan ufuklarda kara bulutların laneti

usulca süzül içeri
gir içine
sonsuzluğun melodisinde çınlıyor düşlerini çalan ruh
mırıldanışlarında uçuşuyor özlemler bitkin
gir en derinlere gözlerinden
yakala

sus
kun
luk

bitişine haykıran seslerin girdabında esen bir melodi ölümün arsız dansı
düşlerinle

30.03.2006