Sonsuz Şiiri - Tuğba Özgür

Büyük bir sahneye çıkıp
kısa bir öykü anlattın
sessizce geldin ve giderken de
bozmadın bu sukuneti

şimdi deli edici yalnızlıklardayım
gözlerim uykuyu
benliğim huzur'u unutalı çok oldu
alışamıyorum yokluğuna
olmayışına ve hiç olmayacağına
geri dönmeyeceğine alışamıyorum

bakışlarını saklıyorum kendime
sözlerinden ve gözlerinden arta kalanı
bir bir hatırlayıp biriktiriyorum
kurutulmuş çiçek gibi
dağılmasından,yok olmasından delice korkarak
değerli bir mücevher gibi
seyretmeye doyanamayarak saklıyorum
senden tek hatıra anılarımı..

yaşarken değerini bilmediğim herşeyin
her anın pişmanlığını tek tek yaşıyorum
seni yaşamaktan
beni yaşamandan kaçışlarımı
böyle cezalandırıyorum

bile bile yalnızlığa itiyorum kendimi
boş sokaklardan geçiyorum
sonunu getiremediğim mektuplar yazıyorum
bazen karşıma alıp seni
saatlerce anlatıyorum
dünyanın adaletsizliğini

sen benim için bitmedin
sana yazdığım mektuplar gibi bitmeyecek
ve sonsuz olacaksın...