Gitme Şiiri - Özgen Öz

Gitme

Gitme…
Sen gidersen,
yağmurlar bir daha yağmaz iklimlerime,
güneş alınlarından öpmez
sen kokan çiçekleri.

Dünyanın bütün güzel umutları,
en güzel şarkıları,
ağaçları, kuşları, bulutları
bir bir göçer bu topraktan.
Masmavi gökyüzü, deniz,
hepsi soluk bir fotoğraf gibi kalır geriye.

Sen gidersen,
sonrası hiç işte…
bir boşluk, bir yankı,
bir yoksulluk kalır içimde.

Gitme…
esmer bakışlı kuşlar göçüp gitmesin,
incinmesin en güzel şarkılar gözyaşıyla,
silinmesin masmavi gökyüzü kuşların kanatlarından.

Gitme…
çünkü sen hepsiyle dolusun,
hepsi dolu seninle.
Sen gidersen,
bir çiçeğin yaprağında sabahın çiyi
bir daha parlamaz,
bir çocuğun gülüşü eskisi kadar sıcak olmaz.

Gitme…
bırakma beni.
Şu koca evren,
bu koca şehir,
esen rüzgâr,
penceremde beslediğim kumrular,
saksımdaki çiçek,
başımın altındaki yastık
hepsi sana söylemek istiyor
benim söyleyemediklerimi.

Gitme…
bırakma beni.
Gitmeee…

Sen gidersen,
bütün sözler yarım kalır
gözyaşımın kıyısında.
Evimin duvarları yetim,
avlumun taşları suskun olur.
Bir anı kalır sadece,
bir gölge,
bir kokunun hatırası.

Gitme…
çünkü seninle tamam bu evren.
Çünkü seninle dolu her şey,
her şey seninle nefes alıyor.
Gitme…
çünkü sen gidersen
sonrası hiç işte…
bir kalbin çırpınışı,
bir duaların sessizliği,
bir dünyanın eksilmiş hâli…

Gitme…
bırakma beni.
Bırak kalbinle bu şehri ısıt,
ellerinle bu gökyüzüne tutun.
Bırak yağmurlar yağsın,
şarkılar söylensin,
kuşlar uçsun,
çiçekler açsın yeniden.

Gitme…
çünkü sen gidersen
hiçlik büyür,
karanlık büyür,
ve ben küçülürüm.

Gitme…
bırakma beni…