Sonra… Kar Yağınca Sevgilim…

Sevgilim, senin için arınayım da
İçimizde, dışımızda, ağaçlarımızda diye
Uçuşan sarnıç varmış da biz bunun yerine
Diyelim ki üç sağdıç varmış Tanrı evinde
Biri bulanık öbürü duru su ile dolu
İkili de ben oldum ve bağlantım da sen isen
Sen ve benim aramıza galiba
Bir ‘arın-bağlan’ tahtıyla kurulu
Mutlu-mutsuz olmalı köşkü yapılı…

Nasıl açtırıyor sana kollarını yüreğin ağacı
Hangi demir, hangi taş, hangi kan, hangi ateşle
Yapılar ve düşler kurup türküler söylediğimizi
Belki sadece hiç anlayamayıştır bu
Kapalı gözlerle tanıyarak birbirine çoğalmak yani
Karı-koca duvarının bu sıvası çabuk dökülmez mi ki....

Sevgilim, istersen biz sadece
İçimizin çılgınlığına dışımızı kaptırır
Ağaçlarımızın güçlü tutkusunda
Mevsimlerin bahar tazeliğini badelerde
Sıcaklığını ıslatırız yudum yudum şevkini
Kara saçlarına kahverengi tonumu eşlerim sonra
Sonra….kar yağınca sevgilim…

Kar yağınca sevgilim hiçbir filoloji
Açıklayarak yok edemez belirtilerini
Özünü hiç bir dil incelemesi
Betimleyemez ne de bizi tehlikeli
Ne uzak tutabilir dizeler
Ne daha az öldürücü, daha az tatlı
Hatta ne daha az kara kılabilir
Kar yağınca sevgilim karasevda oluruz

Birlikteliğin bir farksızlığı…
Belki belirginliği ve ya birbirimize…
Kar beyazı…duyguları yığılı sonra
Sonra….kar yağınca sevgilim…

Ekim 2006