Sonra Çocukluğum Kaybolur

Sonra büyüyorsun işte,
ellerinden kayıp giden o ilk balon gibi,
hayatın da uçarak gittiğini anlıyorsun.
Bir köşede unutulmuş oyuncakların,
bir masal kitabının arasına saklanmış kurumuş yaprak gibi,
gözlerinden kaybolan her an,
bir ömür boyu susan bir şarkıya dönüşüyor.
Çocukluk, dönüp bakmadığın bir arka sokak oluyor,
oysa orada ne çok kahkaha atmıştın,
ne çok hayaller kurmuştun…

Sonra büyüyorsun,
hayatın düşlediğin kadar adil olmadığını fark ediyorsun.
Dizlerin değil, yüreğin yere düştüğünde acıyor.
Yaraların artık kanamıyor,
ama içindeki boşluk,
gittikçe büyüyor, sessizce…
Ve bazen o boşluk,
tüm dünyayı kapsayacak kadar genişliyor.

Sonra büyüyorsun,
bir fotoğrafta donmuş gülüşlere bakıyorsun.
Her karede bir hatıra,
her hatırada bir yarım kalmışlık…
Biliyor musun,
en zor olanı da bu:
Bir zamanlar sana ait olan hayatın,
şimdi bir yabancının gibi görünmesi.
Bir zamanlar senin olan,
şimdi sadece bir yabancının hatırası olmuş.

Sonra hep büyüyorsun,
ama büyüdükçe küçülüyor içindeki umut.
Bir sabah,
daha çocukken çıktığın o yoldan çok uzakta buluyorsun kendini.
Her adımda bir kayıp var,
her kayıpta bir veda.
Ve vedalar,
çocukken öğrendiğin masal sonları kadar mutlu değil.
Bir zamanlar seni sevindiren her şey,
şimdi sadece birer yitik anı gibi…

Sonra anlıyorsun,
çocukluk bir zaman değilmiş,
bir hismiş, bir sığınakmış.
Ama sen o sığınağı çoktan terk etmişsin,
geride yalnızca gürültülü bir sessizlik bırakmışsın.
Bir zamanlar gözlerinde parlayan o ışık,
şimdi bir gölgeye dönüşmüş…

Ve sonunda,
büyümek yetmiyor,
bir de yaşlanıyorsun.
Ellerin, çocukken tutamadığın yıldızlara uzanmıyor artık.
Gözlerin,
rüyalarda bile aradığın o masumluğu göremiyor.
Gülüşlerin,
çizgilerle kaplanmış bir yüzün ardına gizleniyor.
Ve her yaş bir başka kayıp,
her kayıp bir başka yalnızlık getiriyor.

Ama her şeye rağmen,
bir fotoğraf karesine tutunuyorsun.
Bir çocuk gibi gülmeye çalışıyorsun hâlâ,
ama o gülüşün ardında bir dünya yorgunluk var.
Ve içindeki çocuk,
bir an olsun gözlerini kapayıp
dinlenmek istiyor.
Dinlenmek,
her şeyin ötesinde,
sadece bir an,
belki de her şeyin yükünden kurtulmak…

Sonra…
belki bir gün,
çocukluğunla yüzleşmek için dönüyorsun o arka sokağa.
Bulduğun şey mi?
Bir zamanlar olduğun kişi değil,
olamadığın kişidir belki de…
Ve sen,
bütün bu yılların ardından,
gerçekten kim olduğunu fark ediyorsun.
Çocukluğun kaybolur,
ama içindeki çocuk hep seninle kalır,
her adımda seni izler,
her anı,
yorgun ama umutsuzca bir gülüşle hatırlatır.