Derdim çoktu anlamadın,
herşey içimde birikmişti bilemedin,
bağırdım, haykırdım duymadın,
ben vardım sen görmedin.
Yağmur yağardı Siverek'e,
nefesimiz buz kesilirdi,
sert rüzgârlar eserdi,
sen üşürdün ben ölürdüm.
Denizi yoktu memleketimin,
benim denizim senin gözlerindi.
Deniz maviliği gibi huzur verirdi gözlerin.
Ne vakit efkarlansam gözlerine bakmam yeterdi.
Sonra...
Sonrası malûm,
sen bıraktın dert bırakmadı.
Hüzün bırakmadı.
Acı bırakmadı.
Olsun iki gözüm olsun, ne de olsa ölümlü dünya.
Buna da sağlık olsun.
Kayıt Tarihi : 9.4.2017 20:01:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Mustafa Yalçın 2](https://www.antoloji.com/i/siir/2017/04/09/sonra-167.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!