Sönmeyen ateşim Şiiri - Kamile Kaynak

Aşılmaz denilen yolları aştım.
Kadere bile kafa tuttum senin için.
Geldim gelmesine de kapı duvar kaldım öylece.
Verdiğin sözleri tutamayacağını bilseydim.
Bu kadar bağlanmazdım.
Şimdi muhtaçken her zerrene beni böyle görmezden gelmen.
Tam da sanada yakışacak bir hareket.
Niye şaşıyorum ki hiç sevmedin.
Senin bağırmalarına senden gelecek herşeye razıyken başkalarına gülüşünü
Bin ah ederek izledim.
Oysa bir kez gülseydin ikimiz içinde doğacaktı güneş.
Günlerce bekledim karanlık sokağında
Belki dedim belki farkına varır hiç böyle sevilmediğinin.
Sığınacagın bir liman varken seni fırtınaya sürükleyecek bir yalancıyı seçtin.
Artık gelsen de bir gelmesen de
İçimdeki hevesler tükendi sayende.
Bir daha aşık olmak mı? Aslaa
Uzak dursun benden aşk.
Yandım yanacağım kadar ve küllerimi savurdum denize.
Senin yolunu gözleyen o saf kalbimde yok.
Ben sana hayat olmak isterken sen hayatımı çaldın.
Tek suçlu sende değilsin.
Olmayacağını bildiğim halde zorlayan bendim.
Özgürsün işte.
İstediğini yaşat istediğini öldür.
Ama benim yolum senden geçmiyor artık.
Yolun sonu bile değilsin.