Sönmeyen Ateş Şiiri - Necip Zeybek

İrin ve kandır şeytanı yaşatan,
Çıkana kadar ateş ve duman,
Kaşıdıkça kaşır haliyle şeytan.
Hissiyatına kolay aldanan insan,
İşitse de duymaz,
Görse de görmez olur,
Akıllıdır, ama aklı almaz olur!
Şaşırır,
Kafası karışır,
Bağnazlar beklemez, kapışır,
Erler değil, deliler savaşır.

Ölümden korkunçtur taciz ve tecavüz...
Her zulme razı beklersin sessiz
Yeter ki çocuklar kalmasın kimsesiz...
Beklersin çaresiz ve aciz,
Tarifsiz bir hisle sadece beklersin…
Hem de düşünürken derin derin,
Beklersin yorgun ve bitkin,
Belki de düşünmeksizin…
Neyi beklediğini bile bilmeden beklersin,
Beklemek olmuştur çünkü kaderin...
Gün gelir, umutlar tükenir,
Değilsen sen de düşünmeye bile muktedir,
Hayal bile kuramadığın gün gelmiş demektir.

Ah zavallı çocuklar,
Görürsün özgürlükle koptuğunu aralarının,
Tek yaşam alanı kalmıştır onlara,
Etekleri altı analarının...

Ne ağlamayı becerir ne gülmeyi,
Ama kuru göğsü emmeyi,
Kokuyu ve korkuyu öğrenmiştir bebekler.
Ve savaşta başları dik yürüyemez erkekler,
Tercih yapar ölmekle sürünmek arasında.
Yollar mayın,
Evler, taş, kum, toprak yığın...
Yarlar, dağlar bomba,
Acaba altında mıdır hayat yerin,
Yoksa üstünde mi bilmez olur baba...
Gökte nar gibi kızıl güneş,
Ciğerde kor ateş,
Bu cehennemde neler duyar kulaklar neler,
Ama duymaz…
Çünkü görmez olmuştur gözler,
Kararınca vicdan!
Varsın yansın
Umurunda mı yansın, yurdunu yuvasını koruyan eli kanlı erkekler,
Yansın, gözyaşı kurumayan zırıltıcı bebekler!
Gece gündüz yansın,
Eli silah tutması muhtemel yeni yetmeler,
Yansın, hele de durmadan çocuk doğuran anneler…

Yeter ki ölmesin,
Aman ha, aman ölmesin,
Yoksa cehenneme döner bu barışçıl dünya!
Çok yaşasın cesetlerle beslenen bizim Doberman!