Bitik Hayatlar Şiiri - Necip Zeybek

..

Her yerinde döner Dünyanın,
Kadınların, kızların başları.
Ama savaşta başka,
Ne aşk sarhoşu,
Ne ihtişam, ne şöhret,
İçlerinde onmaz bir dert,
Bilmezler çare ne,
Dört döner kampın ortasında,
Bulamaz ne çare, ne bahane,
Döner başları!

Kara gün,
Karanlık günmüş,
Meğer ateş eder ve yakarmış ,aydınlatmazmış güneş…
Ne kardeş varmış yanında ne bir eş…
Gönüller kör kuyu,
Çok görür bir damla suyu,
Açılan eller düşer iki yana.
Kavrulur yanar çöl ortasında,
Yaşlı- genç, çocuk- ana.
Ama çıra değil ki insan,
Bitmez dertler savaşta yana yana.

Gelene ağam,
Gidene paşam der olduk.
Suyu çekildi pınarların,
Akmıyor gözümüzden artık yaş bile,
Ama nafile ,
Bilmiyoruz işte nasıl savaşılacağını sevgiyle,
Sarılamasak da gavurun boğazına şöyle iki elle
Sarılalım yeter ki birbirimize yine,
Sarılalım dört elle...

Öyle yalnız,
Öyle çaresiz ve ümitsiz koydu ki bizi,
Yurdumuzu yuvamızı, umutlarımızı aldı elimizden,
Soydu, çırılçıplak koydu rezil bir hayatın ortasına,
Savaş denilen sönmeyen ateş...

Toprak tamtakır,
Ağaçlar, dereler, köyler, evler sarı bakır…
El açıyoruz utanç içinde, çaresiz,
Ve savunmasız…
Silah, soygun ve kurşun…
Ve ölümcül bir yokluk
Attı bizi çoluk çocuk bir kampa…
Yukarı karanlık,
Ön, arka her yer karanlık,
Bir ışık tut Allah’ım bize, bir ışık…