Sönmeyen Alev Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

SÖNMEYEN ALEV

Fevzi Emir Yılmaz

Saplanıp kalmışım aşksız yürekte,
Mehtap aramışım yıldızsız gökte;
Aydınlık yüzünü düşlerim hep de,
Güneşi olmayan sabah gibisin.

İçimde gözyaşım sel olur taşar,
Bîçare yüreğim meçhule koşar;
Söyle, bu çileyle kim nasıl yaşar?
Mecnun’a zulmeden Leyla gibisin.

Yüreğimden damlar tarifsiz sızı,
Hasretle çaldırır yanık bir sazı;
Her mevsim yesem de doymam ayazı,
Buluttan çıkmayan güneş gibisin.

Sinmiş gecelerime uykusuz düşler,
İçimde bir gergef, ızdırap işler;
Her nefeste ruhumu sarar ateşler,
İlaçsız geçmeyen ağrı gibisin.

Ne gamdan kurtuldum ne de hüzünden,
Kalmadı mecalim bu aşk yüzünden;
Tutuşur yüreğim sönmez közünden,
Yanardağ içinde volkan gibisin.

Talihe mi kızsam, sana mı kızsam,
Silinmez ki yazım, yeniden yazsam;
Sığmazsın içine bir mezar kazsam,
Kalbime işlenmiş mühür gibisin.

Gözlerimde ışık, yolumda izsin,
Her gün batımında gördüğüm yüzsün;
Düşmana gerek yok mezarım kazsın,
Aşk ile öldüren ecel gibisin.

Sensizken açılmaz gönlümde güller,
Susar çığlıklarım, lal olur diller;
Aleme keyiftir düştüğüm haller,
Yüzüme gülmeyen talih gibisin.

Özlemin ak eder siyah saçımı,
Hangi kaba koysam almaz içimi;
Bin tövbe ederdim, bilsem suçumu,
Adem’i kandıran Havva gibisin.