Sönmeyen Şiiri - Emrah Bekci 2

Kimsesizliğimde, yalın yalnızlığımda,
Karanlıklar içinde yok olduğumda,
Ateşler içinde kor olduğumda,
Ettiğim duânın 'Âminisin'.

Beni ben yapan özümde saklı,
Kırık dökük düşlerim, yarım kaldı,
Uçsuz bucaksız bir deniz misali,
Gözlerimdeki o son ferisin.

Sensiz geçen her saniye, ömrüm,
Sonsuz bir boşlukta yankılanır,
Yıldızlar kayarken göklerde sessiz,
En derin arzuların nefesisin.

Geceye dokunan bir hüzün gibi,
Savrulurum rüzgârda yaprak misali,
Kırılgan ruhumun tüm fırtınasında,
Sığınacak tek liman, limanım sensin.

Yağmurlar içinde kaybolduğumda,
Toprağa düşen ilk damlanın izi,
Adını her fısıldadığım anda,
İçimde yankılanan sesimsin.

Yokluğun ürperten bir sis gibi,
Her an kaplar ruhumu, her an sarar,
Fırtınalar diner, gözyaşım diner,
Göğsümde büyüyen sabırsın.

Kırık dökük hayallerin eşiğinde,
Yalnızlığımda kaybolduğumda,
Sönmeyen bir meşale gibi,
Karanlığımı aydınlatansın.