Sen üzersin, ben ağlarım.
Kalp kanarsa, ben dağlarım.
Her sözüne,, bel bağlarım.
Sen güneşsen, ben dağlarım.
Sen geldiğinde ben kaybolmuştum
Duygularımın terkettiği ıssız sokaklarda
Onca yağan kara inat
her yanı kaplayan karanlığımda...
Sen yakamozların ışıldadığı gözlerle bakarken,
Her ağladığımda bildiğim sen gülerdin
Her barışmak istediğimde sen küserdin
Her konuşmak istediğimde sen susardın
Ama rüyamda gördüm seni ağlıyordun...
Neydi seni benden alıp götüren
Bilmez miyim be kuzucuk,
Sen nasıl oluştun 22 yıl önce
Leylekler getirmedi seni...
Ayrıca,
Sonunda illa ki meyvesi de olmaz her aşkın,
Bazen haberi dahi olmaz sevilenin sevildiğinden...
Zor bir soru sordun küçüğüm
Nasıl anlatsam yavrum
Sana yaşamı?
Yaşam;
Kişilerdeki kişiliklere göre oluşur çocuğum,
Sobada ısınmak için değil.
Başım belaya girer, düşerim mahpus damına
Alakası yok.
Acemiydim, şimdi daha iyi yazıyorum
Nerde bende o yetenek.
Neden yaktın be adam?
Kendimi sana mecbur bıraktım
Kabahat sende değil ben de
Sana hiç tatmadığın meyveleri yedirdim
Sana gerçek yaşamı ben gösterdim
En sadesinden sevgi dolu
Ve sen gerçek yaşamda beni kaybettin
İhaneti gözlerinde gördüm sözlerinde değil
Duygularım uyanmıyor
Karanlık bulutlar gibi çökmüş hayallerim
Gelecek günlerim ezilmiş
Gözlerimin feri sönmüş
Önümü göremiyorum…
Ağlamak,
İnsanın doğası gereğidir,
Bülbülün şakıması,
Köpeğin havlaması,
Kedinin miyavlaması kadar doğal...
Ama yok eğer sen utanıyorsan!
Özün bilen sözün bilir,
Kor la farkı közün bilir
Gördüğünü gözün bilir,
Fazla söze hacet var mı?
Acı tatlı fani yaşar,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!