bir garip yel eser akşam üstü,
bir şeyler anlatmaya çalışır gibi sanki,
üstünde ince bir bulut örtüsü,
yağmuruyla bizi ıslatmak istemiyor gibi sanki.
eski bir evin duvarına yaslanmış yalnızlık,
yeniden doğmaya benziyor seni sevmek,
ilk adımı atıpta çıkmışsın gibi savaştan,
son bahar da düşen yapraktan arınması gibi ağaçların,
aşık oluyorum galiba yavaştan.
kapanacakmış gibi yeryüzünün kapıları bize,
hayalini bile kuramam, canlandıramam zihnimde yüzünü,
anımsayamam sesini asla, o kadar güzel şeyler hiç görmedim daha önce, belki bu yüzdendir,
tarif edemem dudağının kenarlarındaki kıvrımları,
yürüyemem takip etmem için iz bıraktığın yollardan, tek bildiğim iz kalbimde bir kaç çizik sadece,
en son ne zaman adını andığımı hatırlayamam, küflenmiş bir kaç sayfanın arasından kayıp gitmendendir seni unutmaya yüz tutmuş bedenimin çürümesi, tek çare seni gördüm açtığın bir kaç yaraya ama hiç seni bulamadım sarmak istediğim de yaralarımı, senden bahsetmem artık, belki bu yüzdendir,
yazmayı da unutmuşum bilhassa, aynı masanın başında yıllarca aynı kağıda yazmaktan, ve bir süredir sadece kağıtlara baktığımdan,
seni, kendini sevdiğinden daha çok sevdim,
ki böylesi ihtimalleri dahilinde düşünmekden beter etti beni,
öylesine yazıpta okuduğum kendi kendime, bir şiir değildi sadece,
bunun ucunda ölüm dahi olsa korkutmuyor ki beni,
hangi yazıtlarımın yarısında biter mürekkebim korkum bundan ibaret sadece,
okuduğun bir aşkın risalesi değildi ki,
sal artık gönül kafesindeki tutsaklarını,
bir ömür hapis bırakmak olur mu hiç?
boz artık yollarına kurduğun tuzaklarını,
sana gelmeyi unutmak olur mu hiç?
kapat artık kalbindeki yarayı,
ağlamadan anlatıyorum,
gözlerinde aynı parıltıyı yakalayamıyorum,
yine de sen aynı güleç yüzle dönüyorsun ışığa,
bense o gülüşü yakalayamıyorum,
yanı başında iken sana varamıyorum,
yetişemiyorum sesinin ulaştığı diplere bucaklara,
bir ses,
belli belirsiz,
çınlıyor kulaklarımda,
birazda tırmalıyor sanki,
hoş geliyor yine de kulağıma,
eksik kalan mihenk taşlarımı tamamlıyor,
bir başı yok bunun,
zamanın birinde başladı,
gün ve gün katlandı içimde biriktirdiklerim, içimde hiç bir şey bırakmayana dek,
ve içimden hiç bir şey gelmeyene kadar,
mürekkebi kurumadan yazdıklarımın,
bir yenisine yer bırakmadan,
bak bir bana,
ne görüyorsun yüz hatlarımda,
her bir kıvrımında ne saklıyorum bak bir gör,
zamanın tesiri değil bu kırışıklar,
her biri bir yaramı temsil ediyor,
her biri bir şiiri anlatıyor,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!