Sönen Fener Şiiri - Ömer Tirendez

Işıktı, sıcaktı, güneş doğdu.
Sağnak oldu, yağmur yağdı.
Gün doğdu, hava aydınlandı.
O artık bir ışıktı, sönen fenerin ucunda...

O hayatta bir rol almıştı.
Oynayacağı rol ''ezilendi''.
Hakkı ile oynadı, yıkılmadı..
O artık bir ışıktı, sönen fenerin ucunda...

Eziliyordu, ama yıkılmıyordu.
Yaşıyordu, nefes almadan.
Seviyordu, sevgi görmeden.
O artık bir ışıktı, sönen fenerin ucunda...

Babası vardı, ama babalık yapmayan,
Kardeşi vardı, kardeşlik yapamayan,
Kardeşi vardı, ağabeylik yapan.
O artık bir ışıktı, sönen fenerin ucunda...

Arzuları, yaşamak istedikleri vardı.
Tabiki, yaşatmak istedikleride vardı.
Olmadı, olamadı çaresiz yapamadı.
O artık bir ışıktı, sönen fenerin ucunda...

İş bulmuştu, artık bir işi vardı.
İlk görevi, son görevi olmuştu.
Sanki bir rüyadaydı, uyanamamıştı zaten.
O artık bir ışıktı, sönen fenerin ucunda..

Filmin sonuna gelmişti,
Arkasında acı dolu, bir yaşantı.
Ama alınacak, bir çok ders bırakmıştı.
O artık bir ışıktı, sönen fenerin ucunda...

Ya arkasında, sevdiklerim dediği.
O, onlara bir ışıktı, örnekti.
Tarih 22 ocak 2002, o artık,
O artık bir ışıktı, sönen fenerin ucunda...