Söndür Işıklarını İstanbul Uyuyacağım

zaman gözlerinin rengini gösteriyor.
umarsızca uzanan gecenin bir parçasındayım
kulağımda bir türkü:
''gesi bağlarında dolanıyorum''...
ve gözlerinin ardında beni selamlıyor gülüşün.
bazen hasret yakalıyor beni ansızın en hassas yerimden
sanki bir dalın en ince yerinden kırar gibi büküyor belimi.
ama hep dediğimiz gibi:
''yaşamak direnmektir.
direnmek...
bir ömür boyu''.

şimdi herhangi bir yerinde olmak isterdim yaşadığın şehrinin
yüzümde aynı rüzgar
kulağımda aynı fısıltı
ve kavuşmak için atılan aynı adımlar.
adımlar art arda
yavaş ve hızlı.
derken kız kulesi sesleniyor ardından, maviler arasından
haykırıyor sevdasına derinliğinden:
''seviyorum seni'' diyor ''etme gel''...

eğer hissettiysen bir parçasındayım yaşadığın şehrin
yaslayıp başımı göğsüne gözlerimi kapayacağım
ve söndür ışıklarını istanbul
uyuyacağım...