Sondan bir Şiiri - Kıvanç Demirel

Öyle deli akıyorsun, öyle masum gidiyorsun ki,
Bazen yakalıyorum, bazen yakalanıyorum,
bazen de o kadar uzaksın ki ,seni göremiyorum.
Gözlerimi açtığım yer sabah yeniden uyanmıyor, uyandırılıyorum.
Elbet biliyorum, sende yok yoktur ama varlıktan kurtulamıyorum.
Dönüp baktığımda ne de güzel oynamışsın benimle,
Şimdi sensiz bir an bile yapamıyorum.
Ne kadehte, ne kubbede, ne de göklerde buldum ben seni,
Yokluğun başka bir alem, yokluğuna hayranken buldum ben kendimi.
Sen varsan kin yok, nefret yok, cinayet yok, ölüm bile yok.
Sensizlik bir name kulaklarımda, hep bana seni seviyorum diyor,
Kim bırakacak bu keyfi, bilirim bu tenler ölesi,
Ben seni, sana dokunmadan severim sen her canlıdan bana dokunsan bile.
Bu misafirlik de bitecek, belki kimseler olmadığında geleceksin bana,
Belki konuşmayacağız, bakışacağız saatlerce
Kelimeleri yormaya lüzum yok, bilmiyorum ne zaman buluşacağız,
Gözlerim kapalı, kollarım açık, gönlüm seninle dolu, adını vuruyorum göğsümde,
Elbet duyacaksın sen de beni, bu beden senin için yaşadığı sürece...