Ağaçların bir tarafı hâlâ direniyor:
Gövdesinde varoluşun çıplak inadını taşıyor,
Yapraklarını sıkı sıkı kavrıyor,
Çünkü yaşamak, düşmemekle eş tutulur sanıyor.
Öte taraf çoktan bırakmış kendini:
Yapraklarını birer özgürlük belgesi gibi Sonbahara teslim etmiş.
Çürümede korku yok,
Çünkü her düşüş başka bir doğuşun habercisidir.
Direnen ağaç da haklıdır, teslim olan da.
Çünkü özgürlük, hem karşı koymakta gizlidir,
Hem de kabullenişte.
Nietzsche’nin dediği gibi: "Çöküş bile kutlanmalıdır."
Sartre’nin fısıldadığı gibi: "İnsan, seçtiği şeydir."
Ve belki de sonbahar bize şunu öğretir:
Hiçbir ağaç bütünüyle galip değildir,
Hiçbir ağaç bütünüyle yenik değil.
Varoluş, iki yarımın çatışmasından ibarettir.
İnadın gövdesinde yankılanan kahkaha ile
Düşüşün sessizliğinde saklanan bilgelik,
Aynı hakikatin iki suretidir
Kayıt Tarihi : 30.9.2025 06:54:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
