Sonbaharımda Çıktın Karşıma

Ömrümün sonbaharında çıktın karşıma
Kimsin, nesin bilmedim, bilemezdim
İçimde kıpırtılar uyandı önce
Sonra yavaş, yavaş duygular yeşerdi
Koynuna aldı beni duygularım, delicesine
Sardılar, sarmaladılar geceler boyu
Uyutmadılar, bir mutlu ettiler
Birde bazen katılırcasına ağlattılar
Gündüzleri hep seni düşündüm
Yarım kaldı işlerim
Aklımda hep sen vardın dolu dolu
Başka şeylere hiç yer yoktu
Beyazlamaya başlayan saçlarım
Yılların çizgisine esir gözlerim
Güzel görünmeye başladılar yüreğime
Dudaklarıma ruj, kirpiklerime rimel sürdüm
Yürüyüşüm değişti, kadınlaştım eskisi gibi
Yüreğim kıpır kıpır oldu
Unuttuğum kahkahalarım çınladı
Dudağımda, yüreğimde, kulağımda
Sanki onyedi yaşın o cilveli
O işveli heyecanı vardı ruhumda
İçim içime sığmıyordu açıkçası
Ama sonra sen gittin, terkettin
Şimdi saçlarıma kar yağdı
Kırışıklar yarışıyor göz kenarlarımda
Ruj'umu ve rimel'imi bilmiyorum neredeler
Yürümek ne kadar zor geliyor bana
Heyecan, işve, cilve onlarda terkettiler
İçim boğuyor beni, katlanamıyorum
Sanki sonbaharımda bitti, kış oldum
Gelmiyorsun ya
İşte ben böyle kuruyorum

7.8.2002 Münih-Almanya 17: 00