Sonbaharım Gitti Şiiri - Hikmet Aksu

biri, pardon birileri
aldılar elimden sonbaharımı
kışa kaldım.
gözlerim karık sabah aklığına
ağaç kırağı
toprak kırağı
donan toprakta taş parlaklığı...
dönüştürüp rüzgârları tipiye aldılar sonbaharımı
meltemlerim sıcacık
unutamayacağım çocukluğumdu sonbaharım
uçurtmalarım donut ellerimde
gömülmüş de zemherinin ritmine
kış ayazına titreyen duygularım yitik!
ey çocukluğum büyü artık
neden bu çekingenlik, yılgınlık
ne yaşadın
ne gördün
girmeden süreç karmaşasına
bu yaşta bunca bıkkın.

ey içimdeki tüm hüzünler
sen parçasın bedenimden
ve bir ukde geçmişten geleceğe.
ne oluyoruz hey azgın?
istemesem de yandım dümen ateşine
benden öncekilerin
şimdi elim mahkum.
kıldan ince sevgi zaafına boynum,
yumuk gözlerim
sonbahardan arda gelen mevsime
titrek ellerimde elleri güneşin.

alıp sevdiklerimi keder ateşiyle yürüyen
talihsizlik katarına takır tıkır dumanlar salıp
süreçten ötelere akan pişmanlığım.
ben mi
biz mi bencil bunca alemde?
hele bir aç çevir sonsuzluğa gözlerini
mevsimin kurşuniliklerine uzan.
şükredeceksin onca olanı görüp
kapılacaksın
iş mi benimki de pişmanlığına.
unutup ilk acılarını anıların
özgür duyguların yılkı tayı
başı boş
neresi olursa olsun
yeter ki beladan uzak.
dağlar meralar engin
çayırı da aynıdır, bozkırı da sonbaharın.

kaçmışsa beyaz giyimli kış
seni bilmem çocuksu gönül
ben aldım alacağımı bu ders unutulmaz.
kışı da alamazlar ya,
almasınlar!
dokunmasınlar kardan adamıma
varsın olsun eldivensiz avuçlarım
dokunmasınlar kardan adamıma
gözleri kömür
burnu havuç
sahici değildir vallah
ne izler kıpırtıları
ne kokusunu alır sürecin
ne farkındadır son baharın gittiğinin
ne alkış bilir, ne küfür
ve hiç yağı yoktur; üşümez
minneti de yok...
gün vurursa erir
o kadar...