Sonbaharda Üşümüş Şiiri - Hasan Arpaci

Bir ses duyarsın; sessiz, ıssız dereden.
Bakmaya çekinirsin yandaki pencereden.
İnsanlar çekilince canlara kalmış meydan,
Bu öksüz viranenin kaderinde sen ve ben.

Hayatın renklerinde gök kuşağı yok gibi,
Her şimşek çakışında yıldırımlar ok gibi.
Düştüğü toprak ağlar yanında ben miyim ne,
Sonbaharda üşümüş derinlerden kök gibi.

Arpacı yer yarılmış toprak kendine ağlar,
Yaktığı ağıtlarla ayları güne bağlar.
Ufuksuz cahillere dağlar taşlar ne yapsın,
Cehaletten bilime gidecek yollar mı var.

H. Arpacı, 1973, Ortalıca, Tosya