Bir baktım herkes terketmiş beni, neresinden tutacağım hayatın. Yaşlanmış hayallerim, kırlaşmış saçlarım, baston ister sızlayan dizlerim, cam kenarı gözlerim. Sonbahar hüznü yüreğim. Ellerim koynumda bir dost sesi bekler gibiyim...
..
Bazen kendi yalnızlığıma çekiliyorum. "Böyle iyiyim" diyorum. En sevdigim mevsimdir sonbahar, soğuk havalarda içini ısıtmak için demlenir çayın. Avuçlarına alıp fincanı, dalarsın cam kenarında düşlere. Mesela küçük bir sahil kasabasında olmak isterdim, küçük bir kulübe de denizin o haşin dalgalarının rüzgârla dansına seyre dalardım, yürüyüşe çıkardım bir ormanın patika yolunda. Sararan yaprakların yağmurla savruluşu, doğanın ne hoş ahengidir, bir battaniye bir kitap ne güzeldir. Kendi yalnızlığında ki huzur, kalabalıklardan uzak, telaşsız, gürültüsüz, patırtısız; şehrin yorucu seslerinden kaçış sessiz ,sakin, dingin yaşamak. İnsanın kendisini şarjlaması gerek hayatın yoğun ritmine bir mola gibi...
..
Saçlarımda kırık olduğunu söylüyorlar, içimdeki kırıkları göremeyenler...
Yüzün sararmış diyorlar, yüreğimde sonbahar hüznü taşıyorum bilmiyorlar...
..
