Sonbahar yaprakları manzum hikaye

Bir sonbahar sabahı, dökülürken yapraklar,
Kuşlar telaş içinde, yuvadan çıkıyorlar.
Otobüs ve minibüsler , hınca hınç kalabalık,
Temel dükkan’ı açmış, satıyor alabalık.

Köşede bir simitçi, bağırıyor avaz, avaz,
Anne’sinden kaçıyor, bir küçücük yaramaz.
Yerler yaprakla dolmuş, süpürüyor çöpçüler,
Herkes rızk’ına çıkmış, iş yapacak cepciler.

Tüm işsizler doldurmuş, o ufacık meydanı,
Bir adam dört amele lazım diyor, şişirerek gerdanı.
Yüzlerlerce kişi o’na, ben, ben diye koşuyor.
Bütün asık suratlar, ümitlenip coşuyor.

Yine bir başkası… bana duvar ustası gerek,
Önce pazarlık yaparım ha… söyle ücret ne verek?
Kenarda iki büklüm, bir ufacık ihtiyar,
Benim karnım aç ne verirsen,ben olurum bahtiyar.

Adam şöyle bir bakıyor, sesin geldiği yere.
Senin işin bitmiş baba, sen kenarda dur hele.
Bir kaç kişi geliyor, kızıyor,adamın laflarına,
Sende hiç merhamet yok mu adam? git başka taraflara.

Bir gencecik delikanlı, ihtiyar’a geliyor,
Bana bir bekçi lazım diye, ellerini veriyor.
İhtiyar bin zorlukla, doğruluyor ümitle,
İnanır mısın oğlum diyor; hala yaşıyorum, dün bulduğum simitle.

Delikanlı ağlıyor, inanırım baba diyor, hayat seni mahvetmiş,
Çok uzun yaşamışsın…gün görmüşsün, evlatların terk etmiş.
İhtiyar hayretle…sen oğlumla kızımı,nereden tanıyorsun,
Yoksa onlar mı gönderdiler, beni mi arıyorsun?

Gencecik adam…yok tanımıyorum baba, çoktur benim kederim,
Daha babam dün öldü, bundan sonra,sensin benim pederim.
Sen benim babam ol , bende senin oğlun Selim,
Ver elini babacığım, ikimiz de kolkola evimize gidelim.

Sevimli ihtiyarcık sevinçle, bir anda…düşüyor, dökülen yapraklara,
Aynı gün delikanlı ihtiyarı hüzünle, veriyor bu kara topraklara.
İhtiyarın kabrine, yalnız üç- beş cemaat, atarken toprakları,
Yerlere uçuşuyor, sararmış, sonbahar yaprakları.